سهند، اسطوره مقاومت

4 صبح روز 29 فروردین سال 1367، مصادف با  اولین روز ماه مبارک رمضان، نگهبان میز پاس بودم. مسعود عباسچی یکی از  کارکنان ناو که از مرخصی برگشته بود، وارد ناو شد. با دیدن او از جایم بلند  شدم و او را در آغوش گرفتم و به شوخی به او گفتم: مسعود از ترس موشکباران  تهران فرار کردی؟  او که بچه تهران بود در جوابم گفت: اجل آدم درهر کجا  مقدر شده باشد درهمانجا به وقوع خواهد پیوست، چه در تهران، چه در خلیج  فارس. ازهم جدا شدیم، او رفت و من هم که مدت نگهبانی ام به پایان رسیده بود  پست نگهبانی خود را تعویض کردم و بعد از خوردن سحری برای استراحت به  خوابگاه ناو رفتم.
حوالی ساعت 8 صبح مرا از خواب بیدار کردند و گفتند:  یک ماموریت فوری برای ناو مشخص شده است، سریع آماده شو! در آن زمان ناو ما  برای  پاره ای از تعمیرات از دریا به اسکله برگشته بود و در اسکله به سر می  برد. افسر رسته پس از دریافت پیام، بلافاصله ما را در سینه ناو جمع کرد  وخبر این مأموریت را بدون اشاره به جزئیات آن به ما داد. با شنیدن خبر  مأموریت حساس، شور و شعف خاصی در میان بچه ها به وجود آمد. بعضی دوست  داشتند با خانواده هایشان خداحافظی کنند، برخی دیگر خانواده وهمه چیز خود  را فراموش کرده بودند و فقط به مسلح و آماده کردن ناو فکر می کردند. گویی  به همه آنها الهام شده بود که آن روز، روز دیگری است. شهید صفرزایی رو به  افسر رسته کرد و گفت چرا حقیقت را به ما نمی گویی، یک دفعه بگو می خواهیم  برویم شهید شویم. ما که آمادگی برای شهادت داریم، فقط اجازه بدهید که  بریمأخرین خداحافظی خودمان را با خانواده هایمان انجام دهیم؟ افسر رسته در  جوابش گفت: نه اینجوری نیست، شما چرا اینجوری فکر می کنید؟
سرانجام  مقدمات آماده سازی ناو تمام شد و ناو حوالی ساعت 12:00 ازاسکله جدا شد.  حدود 13:30، افسر رسته و فرمانده ناو، مأموریت ما رابه صورت واضح و دقیق  اعلام کردند. در ناو حالت جنگی اعلام شده بود. به ما خبر دادند ناوچه جوشن  از منطقه دوم دریایی بوشهردر درگیری باناوگان پنجم آمریکا منهدم و در دریا  غرق شده است. ریشه این درگیری و تعرض امریکا این بود که یک کشتی نفتی کویتی  که درهمروی ناوهای آمریکایی بود، در برخورد با مین دریایی که آن را از طرف  ایران می دانستند خسارت زیاد دیده بود و آمریکاییها برای فروکش ساختن این  عصبانیت و وارد ساختن ضربه متقابل به ایران به اسکله های نفتی ایران حمله  کرده و اسکله رشادت را به آتش کشیده بودند. از طرف دیگر ناوچه جوشن که برای  دفاع از اسکله و منابع نفتی ایران به منطقه رفته بود، مورد تعرض و حمله  ناوگان پنجم آمریکا قرار گرفته و در دریا غرق شده بود.
خبر تعرض ناوهای  امریکایی به منابع نفتی ایران و غرق شدن ناوچه جوشن، حس انتقام جویی را در  دل بچه های ناو شعله ورساخت. حدود ساعت 13:45 آژیر محل جنگ در ناو به صدا  در آمد.همه سریع به محل سازمانی خود رفتند و با آمادگی کامل مستقر شدند. یک  هواپیمای رهگیری و جنگی امریکا به طرف ناو حمله کرد، توپهای مستقر در ناو  با تیراندازی خود به سمت آن عکس العمل نشان دادند. هواپیما مجبور به فرار  شد وهواپیمای دوم به سمت ناوحمله ورشد، ولی آن هم در وارد ساختن ضربه به  ناو ناکام ماند. حدود یک ربع از آغازدرگیری ما باهواپیماهای امریکایی  نگذشته بود که اولین موشک به زیرتوپ 20 میلی متری اورلیکن اصابت کرد. این  موشک باعث ایجاد شکاف چند متری در پاشنه ناو و از کار انداختن سامانه برق  ناو شد. عده ای ازبچه هاهم به شدت مجروح شدند. با تلاش بچه ها آتش سوزی  ناشی ازانفجار مهار شد و برق اضطراری ناو روشن شد. بچه ها تمام تلاش خود را  برای مقابله با حملات دشمن انجام می دادند. موشکهای دشمن از زوایای مختلف  به بدنه ناو اصابت می کرد و بدنه را شکافته و درداخل ناو منفجر می شد. با  این وضعیت بچه ها دست از مقابله و دفاع برنمی داشتند و تو پهای ناوهمچنان  کار می کرد. پزشکیار ناو به مجروحان رسیدگی می کرد. بچه ها یک به یک مجروح  یا شهید می شدند. پرهیزگار رفت برای بچه های مجروح که طلب آب می کردند، آب  بیاورد و دیگر برنگشت. منصور کاظمی، پزشکیار ناو در حین رسیدگی ومداوای  مجروحین به شهادت رسید. عده ای از بچه ها در داخل آب بودند. دستور ترک ناو  صادر شده بود، ولی اغلب بچه ها مقاومت می کردند و تا لحظات آخر قبل از غرق  ناو حاضر به ترک ناو نبودند. عده ای ازهمکاران در قسمتهای داخلی ناو گیر  افتاده بودند و امکان خارج شدن و نجات دادنشان نبود. درهای قسمتهای مختلف  ناو به خاطر ضربات ناشی ازاصابت و انفجار موشک قفل شده بود.
ناخدا رضایی  فرمانده دوم ناو، دراین وانفسا به سراغم آمد و گفت نادر! بپر تو آب، بپر  تو آب! قایقهای نجات ناو باز نمی شد. آنهایی هم که باز می شدند و در داخل  آب بود به خاطر اصابت ترکشهای ناشی از انفجار موشکهای امریکایی متلاشی یا  سوراخ شده بود. در طرف دیگر امکان کمک و امداد هوایی وجود نداشت. دریا  وآسمان منطقه در سیطره قدرت نظامی و اهریمنی آنها بود. به جنگنده های  ایرانی اخطار داده بودند. هرچند در صورت درگیری هوایی،امکان سقوط جنگنده  های خودی بسیار زیاد بود. آنها حتی به یدک کشهایی که قصد کمک رسانی به ما  را داشتند اخطار داده بودند. خیلی جالب است دشمن وارد حریم دریایی کشور ما  شود و به شناورهای ما حمله کند و اجازه هم ندهد کسی به کمک ما  بیاید،امریکاییها را می گویم همانها که امروز ادعای دفاع از حقوق بشرمی  کنند.

با  این احوال، ناوهشت موشک خورده بود. موشک نهم درست خورد زیر پاشنه چپ که من  در آنجا بودم، شدت انفجار مرا از جای خودبه هوا بلند کرد و محکم به کف   پاشنه ناو کوبید. چند دقیقه ای در حالت بیهوشی بودم. وقتی به هوش آمدم  متوجه شدم از سرم خون می آید. چشمم پر خون شده بود. احساس گرما در دست  راستم کردم، وقتی به دستم نگاه کردم دیدم آستین دستم آغشته به خون شده است.   وقتی بیشتر دقت کردم متوجه شدم ترکشی به دست راستم اصابت کرده است. هنوز دست بردار نبودم. با آن حالم به سمت توپ 20 میلی متری رفتم وخواستم دوباره   تیراندازی کنم؛ ولی متاسفانه به خاطر اصابت موشک، توپ از کار افتاده بود.   در این وضعیت ناچار شدم جلیقه نجات خود را محکم بسته و خودم را داخل آب  بیندازم.
خدا رحمت کند شهید ناواستواربهزادپناه را. یک چوب دو متری  کنترل صدمات را از داخل ناو به داخل آب انداخت. از طرف دیگر آقای گلبازی یک  حلقه نجات به داخل آب انداخت. چوبی که بهزادپناه به آب انداخته بود من یک  سر آن را و شهیدبهزادپناه سر دیگر آن را گرفته بود. پنج متری از ناو فاصله  نگرفته بودیم که یک موشک دیگر درست به زیر توپ 35 میلی متری خورد و  حمیدقهرمانی بلافاصله با اصابت ترکشهای آن به شهادت رسید.
 چند دقیقه ای  از این رویداد تلخ نگذشته بود که یک بالگرد امریکا یی به سمت ناوحمله ور  شد و یک راکت به طرف ناو شلیک کرد. اصابت ترک شهای راکت، تن بهزادپناه را  نشانه رفت و او در آغوشم جان به جان آفرین تسلیم کرد. با ناراحتی رو به  گلبازی کردم و گفتم: گلبازی! بهزاد شهید شد. بهزاد شهید شد.
صحنه تلخ و  اسف باری بود، دریا رنگ خون گرفته بود، خورشید درسمت راست و ناو سهند در  سمت چپ هر دو در حال غروب و افول بودند، اشک در چشمانمان حلقه زده بود، بغض  راه گلویمان را بسته بود. بچه ها قرآن می خواندند، بعضی دعا می کردند،  گروهی سرود جمهوری اسلامی را سر می دادند. رنگ آب عوض شده بود، دریا رنگ  خون شهیدان را به خود گرفته بود. یک آن احساس کردم کوسه ای به طرف من می  آید. به بچهها گفتم: بچه ها! اگر کوسه پای مرا زد، شما سریع مرا از جمع خود  جدا کنید که فقط کوسه مرا بخورد و احتمال خطر برای دیگر بچه هاوجود نداشته  باشد. در آن لحظات چشم خود را بستم و مشغول خواندن شهادتین خود شدم. جرات  باز کردن چشم خود را نداشتم، بعد از مدتی دستم را به پای راست، پای چپ، دست  راست و دست چپم کشیدم. دیدم دست و پایم سرجایش است. آن وقت به آرامی چشمم  را باز کردم، دعای بچه ها مستجاب شد و کوسه از طرف من دور شد و رفت، آنجا  امداد غیبی را با تمام وجودم احساس کردم.
هوا رو به تاریکی می رفت، ناو  در حال غرق شدن بود، ولی پرچم سه رنگ جمهوری اسلامی که بر روی دکل ناو بود،  همچنان در حال اهتزاز بود. صحنه عجیبی بود، بچه هایی که در آب دورهم بودیم  به علامت احترام به پرچم و ناوشکن همیشه جاوید سهند حالت خبردار به خود  گرفتیم. بچه ها گریه می کردند. همکاران ما که در داخل اتاقکها و اتا قهای  ناو محبوس مانده بودند، زنده زنده به زیر آب می رفتند. خاطرات چندین ساله  خدمتم در ناوشکن سهند مانند یک فیلم ازجلو چشمم می گذشت و تنها اشک برگونه  هایم جاری می شد. ناو سهند در دریا غرق شد و خورشیدهمان طرف غروب کرد. اما  فردا صبح، خورشید دوباره طلوع کرد ولی سهند هیچ وقت سر از میان آبها بر  نیاورد. سهند دیگر طلوع نکرد تا هر روز در این سرزمین، صلح، آرامش وامنیت و  اقتدار ایران اسلامی طلوع کند. سهند طلوع نکرد تا خلیج فارس برای همیشه،  خلیج فارس بماند.
زمان به تندی می گذشت، تاریکی مطلق بر دریا حاکم شده  بود. هیچ امیدی به نجات نبود. ناگهان نوری از دور نمایان شد، امید نجات در  دلهایمان زنده شد،همه باهم یکصدا فریاد زدیم: کمک!  کمک!  ما اینجاهستیم،  کمک!  نور به ما نزدیک شد، ید ک کشی از منطقه یکم به کمک ما آمده بود.  کارکنان یدک کش با زحمت و فداکاری خود، ما را ازآب گرفتند و داخل ید ک کش  منتقل کردند. در داخل ید ک کش دوباره گریه و زاری را از سرگرفتیم و به  یادهمرزمان شهیدمان افتادیم، به حرف مهناوی صفرزا یی که در موقع حرکت می  گفت: بچه ها من برنمی گردم. همین طورهم شد و صفرزایی برنگشت و به شهادت  رسید و یا مسعود عباسچی که وقتی از او در اسکله پرسیدم: از ترس موشک باران  تهران فرار کردی؟ در جوابم گفت: تقدیر و اجل انسان هر کجا باشد، محقق می  شود. دقیق همان گونه شد و در خلیج فارس به شهادت رسید نه در تهران. یا  ابراهیم زاده، همرزم دیگرمان که سروصورتش سوخته بود و در داخل ید ک کش و  بیمارستان بر سر و روی خود می زد و می گفت: نادر! من نتوانستم کمکت کنم،  نادر!  من نتوانستم کمکت کنم . منظور او شهید  نادر افشار جوان بود که در  داخل اتاقکهای ناو زندانی شده بود و طلب کمک از ابراهیم زاده کرده بود و  ابراهیم زاده نتوانسته بود به او کمک کند. برای همین در ید ک کش و  بیمارستان مثل افراد موج گرفته که تعادل روحی خود را از دست داده باشد،  برسر و روی خودش می زد و می گفت: نادر! من نتو انستم کمکت کنم. سرانجام یدک   کش ما را ساعت 04:00 روز بعد به اسکله بندرعباس رسانید و ازآنجا ما را به   بیمارستان منتقل کردند.روز 29 فروردین سال 1367 به پایان رسید، اما خاطره   تلخ شرارتهای دشمن امریکایی و خاطرات شیرین و پرافتخار از خودگذشتگیهای  همرزمان ناوشکن جمهوری اسلامی سهند هیچ وقت در یاد و خاطره ما به پایان  نخواهد رسید.

منابع:

1- آب و آتش، مجموعه خاطرات دریادلان  نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، گردآورنده: سیدجلال موسوی، نشر  اجا، چاپ اول (1388)، صفحات 135 تا 141

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: